داریوش شم‌آبادی مربی درجه ۳ کیک بوکسینگ وشالبندمشکی کونگ‌فو است و دارای بیش از ۴۰۰۰ هزار هنرجو در داخل و خارج از کشور. تحصیلات آکادمی‌اش را در رشته مهندسی برق انجام داده و از ده سالگی فعالیتش را در زمینه ورزش‌های رزمی آغاز کرده است و در ابتدا رشته کونگ‌فو و سپس کیک بوکسینگ را ادامه داد. شم‌آبادی خوزستانی است و متولد آذر ۱۳۶۰ در شهر اندیمشک. او درباره اساتیدش در این رشته گفت: کونگ‌فو را نزد استاد جهانگیری فرا گرفتم و سپس رشته مورد نظر را نزد استاد بزرگ ایران مهدی رودگر ادامه دادم.  شم‌آبادی با گذراندن مراحل سخت زندگی در دوران جنگ با سختی‌های فراوانی روبه‌رو شد لذا جهت التیام دادن به تمام دردهایش خود را به ورزش بیشتر نزدیک کرد و در سکوت و تنهایی شروع به انجام تمرینات بسیار و ابداع روش‌های جدید و سبک منحصر به فرد خود کرد تا جایی که توانست به توانمندی و قدرت‌های ذهنی بالایی دست یابد. او درباره این مدت و آنچه به آن‌ها باور یافته معتقد است: طی این مدت با تلاش و کوشش به درک بالایی در زمینه خداشناسی و خودشناسی رسیدم و در حال حاضر برای آگاهی مردم سرزمین مادری و به خاطر ارضای حس وطن‌دوستی شروع به تدریس این ورزش و سبک منحصر به فرد خود کرده‌ام تا جوانان و نوجوانان سرزمینم را چه از لحاظ جسمی و چه از نظر روحی قوی کنم. وی معتقد است بیماری‌های بسیاری را با استفاده از این ورزش می‌توان درمان کرد از جمله شیزوفرنی و افسردگی و بیماری‌های روحی و جسمی دیگر. به زعم این استاد هنرهای رزمی «اگر به این باور برسیم که ما در این جهان، بخشی از یک طرح الهی هستیم آن وقت هدایت الهی تک‌تک حرکات ما را پیش می‌برد».

 

هشتم تیر مصادف است با سالروز بمباران شیمیایی سردشت و روز مبارزه با سلاح شیمیایی و میکروبی، در این تاریخ هواپیماهای عراقی با سلاح‌های شیمیایی، چهار نقطه پر ازدحام شهر سردشت را بمباران کرده و هزاران زن و کودک را گرفتار گازهای شیمیایی کشنده کردند. ایران نیز پس از این واقعه، شهر سردشت را نخستین شهر قربانی جنگ‌افزارهای شیمیایی در جهان پس از بمباران هسته‌ای هیروشیما نامید. اگرچه در طول هشت سال جنگ تحمیلی، عراق بارها از سلاح‌های شیمیایی استفاده کرد؛ ولی فاجعه سردشت و حلبچه از وخیم‌ترین فجایع بشری به‌شمار می‌روند. حتی به گفته برخی از محققان، فاجعه سردشت وخیم‌تر از بمباران حلبچه که بعد از آن اتفاق افتاد، بوده است؛ زیرا در سردشت از گاز اعصاب و خردل استفاده شد و در حلبچه از گاز سیانور. گاز خردل از نوع گازهایی است که همیشه در محیط و بدن مصدوم باقی می‌ماند و تاکنون هیچ‌گونه راه درمانی برای مصدومان آن کشف نشده است. از جمله عوارض این گاز عفونت ریوی، خارش پوست، التهاب چشم و تنگی نفس را می‌توان نام برد. در حلبچه هر چند تعداد تلفات زیاد است ولی آثار گاز آنی بوده و باقی نمی‌ماند؛ در حالی که در فاجعه سردشت وضعیت مصدومان بسیار اسف‌بارتر است. با این وجود، از همه دردناک‌تر آن است که این حادثه از سوی رسانه‌های غربی و آنانی که مدعی اعاده حقوق بشر و دموکراسی هستند، مسکوت ماند و تنها پس از گذشت چند روز از این حادثه چند مقاله در این باره به چاپ رسید. جمهوری اسلامی ایران در پی استفاده وسیع رژیم بعث عراق از سلاح‌های شیمیایی بارها این موارد را به سازمان ملل متحد گزارش کرد و دبیرکل سازمان ملل متحد نیز با یک هیئت کارشناسی پس از شش روز حضور در ایران، استفاده از سلاح‌های شیمیایی را تأیید کرد که نتیجه آن محکومیت به کارگیری سلاح‌های شیمیایی از سوی این سازمان بین‌المللی بود. نکته جالب آن است که نام کشور عراق در این گزارش ذکر نشد. در پی این اقدام، ایران با اعزام مجروحان شیمیایی سردشت به کشورهای مختلف سعی در نشان دادن این فاجعه داشت. سرانجام پس از مشاهده آثار و علائم شدت جراحات وارده بر مجروحان جنگی، نشست‌های متعددی در مجامع بین‌المللی برگزار شد و کنفرانس خلع سلاح مستقر در ژنو پیش‌نویس و طرح کنوانسیون منع استفاده از سلاح‌های شیمیایی را تهیه و به سازمان ملل تقدیم کرد و در سال ۱۹۹۳ پس از دو دهه مذاکره پیرامون این موضوع، سرانجام این معاهده در پاریس به امضا رسید و از سال ۱۹۹۷ به اجرا درآورد.